Πάντα αγαπούσα τους Ολυμπιακούς αγώνες (το γιατί άλλη φορά). Οι Παραολυμπιακοί όμως είναι κάτι που με συγκλονίζει.
Καθημερινά όλοι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας προβλήματα. Άλλοι σοβαρότερα, άλλοι όχι, ο καθένας κρίνει τα δικά του. Πολλές φορές χανόμαστε σ΄ αυτά, εγκλωβιζόμαστε και έρχεται μια στιγμή που σε βγάζει από το λαβύρινθο, που σε επαναφέρει.
Το να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους (όλους όσους συμμετέχουν στους παραολυμπιακούς) όχι απλά να ξεπερνάν τα εμπόδια που τους θέτει η αναπηρία τους αλλά τα όρια της ανθρώπινης αντοχής σε κάνει να συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχουν όρια στη θέληση και στη δύναμη του ανθρώπου.
Νομίζω πως ο κοινός παρανομαστής όλων η αγάπη. Αυτή η αγάπη που δίνει φτερά, αυτή που υπομένει και νικά. Όχι μετάλλια αλλά τη ζωή, τη φθορά. Η εμπιστοσύνη που δείχνει ο ένας στον άλλον δεν μπορεί παρά να προέρχεται από βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο. Βλέποντας κανείς τις κούρσες των Θανάση Γκαβέλα και Σωτήρη Γκαραγκάνη (συνοδός) δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί (να μια περίπτωση που τα λόγια δεν ακούγονται υπερβολικά) στο μεγαλείο του “μαζί“. Και πώς θα μπορούσε κανείς να μη θαυμάσει το αξεπέραστο: δυο άνθρωποι που γίνονται ένα. Που κρατιούνται και πάνε μπροστά. Εκεί που (δυστυχώς) λίγοι πάνε.
Ντρέπομαι λίγο για μας. Θα τους ξεχάσουμε κι αυτούς γρήγορα. Θα μας “‘έπαιρνε” άραγε να κάνουμε κι αλλιώς; Μας θυμίζουν όλα όσα πρέπει να γίνουμε. Ναι, πρέπει. Θεωρώ πως οφείλουμε να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού, η πιο ανθρώπινη και συμπονετική. Θα πρέπει βέβαια να ξεβολευτούμε (είναι δύσκολο να ψάχνεις πάρκινγκ, άστο πάνω σε μπάρες…). Θα πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα ο ένας τον άλλον, να δούμε την αλήθεια ο ένας του άλλου. Αυτή που είναι δύσκολη γιατί (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) είναι διαφορετική από τη δική μας.
Αυτά τα παιδιά δεν έφεραν στη χώρα μας άλλο ένα μετάλλιο. Μας έδειξαν μια εικόνα του καλύτερου εαυτού μας. Μας έδειξαν πως για να πάμε μπροστά χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.
Φανταστείτε τι μπορούμε να κάνουμε οι άνθρωποι όταν δρούμε μαζί. Είναι απίστευτες οι ικανότητες μας. Μας εύχομαι μια μέρα να μπορέσουμε να “τρέξουμε” όλοι μαζί προς τα μπροστά. Ο καθένας με τις δικές του ιδιαιτερότητες, με τα δικά του μέσα, αλλά όλοι μαζί, με τον ίδιο ρυθμό και με τον ίδιο στόχο. Να προχωρήσουμε προς το φως.
Όχι αυτό το φως που αντανακλάται στο χρυσό μετάλλιο, αλλά σ’ αυτό που αντανακλά το χαμόγελό αυτών των παιδιών.
*Πηγή φωτογραφίας: ΑΠΕ
