Μπορούμε να πούμε και επίσημα πια πως οι γιορτές έχουν περάσει. Ίσως δεν ήταν και πολύ γιορτινό το κλίμα φέτος ή τουλάχιστον όχι όσο τις υπόλοιπες χρονιές.Και πώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε με όσα εξακολουθούν να συμβαίνουν, με μια μάχη που συνεχίζει καθημερινά να δίνεται;
Σε κάθε περίπτωση το ξεστόλισμα ξεκίνησε για πολλούς εδώ και μέρες , όμως για μας οι γιορτές διαρκούν πάντα μέχρι τα Φώτα!
Μπορεί να είμαστε δύο Φωτεινές εδώ,αλλά εγώ θα σας μιλήσω για μια τρίτη. Τη γιαγιά μου. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για τη γιαγιά μου – ίσως το κάνω κάποτε, γιατί όχι; Έχω εκμυστηρευτεί ήδη κάποια πράγματα για αυτή αλλά πιστέψτε με είναι δύσκολο να την περιγράψεις !
Θα αποφύγω όσο μπορώ τα συναισθηματικά φορτισμένα σχόλια και θα εστιάσω μόνο στη φωτογραφία του κειμένου.
Κατά τη διάρκεια του Lovemas (που αγαπήσατε και σας ευχαριστούμε πολύ για αυτό!), σε ένα από τα βίντεο σας ζητήσαμε να μας στείλετε τις ευχές σας για το υγειονομικό προσωπικό κι εμείς θα τις γράφαμε σε κάρτες και θα τις παραδίδαμε, πράγμα που κάναμε.
Όντως το σπίτι είχε γίνει ένα μικρό εργαστήρι (ειδικά χάρη στη μαμά μου) και η συμμετοχή ήταν μεγάλη. Άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, διαφορετικής ηλικίας και σκέψης, αφιέρωσαν χρόνο για να ευχηθούν στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι πιο πολλές ευχές ήταν μεγάλες, όλες όμως γεμάτες αγάπη.
Κάπου μέσα σ’ όλο αυτό, ενώ εγώ έτρεχα με γύρισμα, μοντάζ, κάρτες κ.ά. ήρθε η γιαγιά σπίτι (με αποστάσεις, μάσκες, γάντια – τα έβγαλε όταν κατάλαβε ότι την έβγαζα φωτογραφία).
Μας είδε που γράφαμε και δε μπορούσε να μη βοηθήσει. Τη δική της ευχή μου την είχε πει από το τηλέφωνο την προηγούμενη μέρα.
Γενικά η γιαγιά μου είναι άνθρωπος που πάντα θέλει να εμπλέκεται και να βοηθάει και το κάνει. Όμως αυτή τη φορά ήταν αλλιώς. Μας κοιτούσε και καταλάβαινα ότι ήθελε κάτι να κάνει κι αυτή. Όταν της είπα ότι μπορεί να γράψει την ευχή της και να αντιγράψει κάποια από τις υπόλοιπες, έδειξε διστακτική. Τόνισε ιδιαίτερα τι ωραία γράμματα που κάνει η μαμά και πως αυτή “δε ξέρει καλά”. Ήθελε όλες οι κάρτες να είναι τέλειες. Τη διαβεβαίωσα πως θα μας βοηθήσει πολύ και μπορεί να γράψει ό,τι και όπως θέλει.
Έγραψε σε πολυτονικό, με τα δικά της γράμματα, ευχές από την καρδιά της και χάρηκε τόσο!
Δε πιστεύω ότι οι άνθρωποι που πήραν τις κάρτες έδωσαν βάση στα “καλά γράμματα” αλλά στην αγάπη πίσω από αυτά!
Ο λόγος που αφηγούμαι την ιστορία είναι για να θυμίσω σε όλους μας πόσο σημαντικό είναι να μην κολλάμε σε τυπικά αλλά να εστιάζουμε στην ουσία. Είχα πολύ άγχος για να βγουν οι κάρτες αντάξιες του περιεχομένου τους, όμορφες και προσεγμένες, γιατί τις φτιάχναμε εμείς. Ομολογώ ότι εγώ δεν έγραψα πολλές μέχρι εκείνη τη στιγμή (όντως η μαμά μου κάνει πολύ καλύτερα γράμματα). Η γιαγιά μου όμως μου θύμισε ποιο είναι το σημαντικό.
Μπορεί πολλές φορές να χανόμαστε σε κάτι που μόνοι μας δημιουργούμε, μπορούμε όμως πάντα να επιστρέφουμε στην ουσία όλων, στην αιτία όχι στην αφορμή.
Μέσα λοιπόν σε όλα όσα γίνονται καθημερινά, πολλοί από εσάς βρήκαν το χρόνο και τη διάθεση να γράψουν ευχές και να μοιραστούν σκέψεις και συναισθήματα.
Οι κάρτες παραδόθηκαν στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, από όπου μου τηλεφώνησαν για να με ευχαριστήσουν. Μου μετέφεραν τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό τους!
Όμως τις ευχές δεν τις έγραψα εγώ, όλοι μαζί το κάναμε. Οι άνθρωποι του νοσοκομείου τόνισαν ιδιαίτερα το πόσο ωραία λόγια έγραφαν οι κάρτες. Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω ακριβώς τα λόγια για να χαρείτε και εσείς, όσο και εγώ!
Άλλωστε όλοι μαζί το καταφέραμε. Από μακριά αλλά μαζί!
Μπορεί οι γιορτές να πέρασαν αλλά εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.
Μαζί.
