Στο δημόσιο σχολείο που πηγαίνει ο γιος μου (που ελπίζουμε να πηγαίνει, για την ακρίβεια, λόγω της πανδημίας), είναι με τους περισσότερους συμμαθητές του μαζί από τα νήπια. Φέτος πάει τετάρτη δημοτικού. Οι μαμάδες των συμμαθητών έχουμε φτιάξει τη δική μας παρέα. Ωραίο και πρακτικό. Φίλες δεν μπορείς να μας πεις, 20 γυναίκες. Οι περισσότερες γνωριστήκαμε για πρώτη φορά στο σχολείο. Είχαμε ήδη τις “εξωσχολικές” φίλες και παρέες μας η καθεμιά. Βάλε και τη λογική απόσταση που θέλουμε (και πρέπει) να τηρείται σε γενικές γραμμές, για να μην παραγνωριστούμε (άλλωστε το δικό μας παιδί έχει πάντα δίκιο), έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας μια σχέση ισορροπημένη και ευχάριστη. Και βοηθητική για τα παιδιά μας, το σημαντικότερο. Έτσι νιώθω εγώ, τουλάχιστον.
Τι κάνουμε; Απλά πράγματα (κάποια από τα οποία η τήρηση των μέτρων έχει διαφοροποιήσει ή αναστείλει, αλλά ελπίζουμε…):
- Έχουμε (κι εμείς) μια ομάδα στο viber για να επικοινωνούμε. Στέλνουμε τα μαθήματα σε όσων το παιδί απουσιάσει, εξηγούμε τι πάει να πει ΑΧ3 στ. πρασ. τετ.*, λέμε Χρόνια Πολλά ομαδικώς στους εορτάζοντες, αποφασίζουμε ποιος θα πάρει μπάλα στην εκδρομή και αν θα βάλουν χοντρό μπουφάν. (Θα βάλουν, εννοείται. Και φανελάκι).
- Τους μήνες του lockdown το viber πήρε φωτιά, μόνο που μιλούσαν τα παιδιά μας. Και άλλα κανάλια επικοινωνίας επιστρατεύτηκαν. Στην αρχή ήταν καλά. Μετά ήταν καλά μόνο για τα παιδιά, γιατί χτυπούσαν ειδοποιήσεις και βλέπαμε διάφορα Tik Tok εν ώρα εργασίας, που σίγουρα δεν είχαν προτεραιότητα (για μας – για τα παιδιά είχαν).
- Όσες μπορούμε, χωρίς μάσκες για την ώρα αλλά με αποστάσεις, πηγαίνουμε μετά το σχολείο στο πάρκο απέναντι. Με καλό καιρό, τα παιδιά παίζουν για καμιά ώρα κι εμείς τα λέμε. Ψιλοκουβέντα συνήθως, αλλά καμιά φορά πέφτει και κανένα σοβαρό. Οι γιαγιάδες κάνουν τη δική τους παρέα, προσεκτικές και αυτές, αλλά είναι σούπερ γιαγιάδες – αλήθεια, πολύ ωραία τα λέμε και με αυτές. Οι μπαμπάδες – παππούδες, λιγότεροι συνήθως, στα δικά τους πηγαδάκια με την προσπάθεια για αποστάσεις συνεχώς σε εξέλιξη. Αν κάποιος τύχει να βρεθεί μόνος άρρεν στο πάρκο, ακούει κι αυτός για φροντιστήρια – κομμωτήρια – στεγνωτήρια. Υπομονετικά και με χιούμορ.
- Παίρνουμε η μία το παιδί της άλλης από το σχολείο αν κάτι τύχει και εφόσον ενημερωθεί η δασκάλα. Παλιότερα (προ πανδημίας) παίρναμε η μία το παιδί της άλλης στο σπίτι της μίας, για να φάνε παρέα, να παίξουν και να μην κάνουν μαθήματα. Ελπίζουμε να αρχίσει και αυτό πάλι με την παλιά άνεση… Μενού – εγγύηση: μακαρόνια με κιμά, ντομάτα – αγγούρι – φέτα, κέικ με χυμό για το απόγευμα. Εγώ το κέικ συνεχίζω να το κάνω λάσπη, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες κατά την περίοδο του lockdown, οπότε θα κάνω πάλι τις κρέπες που τις έχω εύκολες, με τόόόσες φορές που τις έχω κάνει. Συνήθως κάνω πολύ καλή εντύπωση με αυτές. Στραβώνουν κάποιοι με το φυσικό χυμό, λογικό, οπότε προκειμένου να μείνει ο γιος μου χωρίς παρέα, εκείνη την ημέρα… συσκευασμένο.
- Πάμε για ποδήλατο. Πηγαίναμε και σινεμά. Πηγαίναμε και για καφέ η μία στο σπίτι της άλλης με τα παιδιά να ρημάζουν το σπίτι της άλλης και τη μία να νουθετεί κάθε τόσο το δικό της παιδί, την άλλη να λέει ότι δεν πειράζει (και να το εννοεί) και μετά τη μία να λέει “σε μας την άλλη φορά” (και να το εννοεί επίσης). Μας λείπει αυτό.
- Και τα καλύτερα: πάμε για γρήγορο καφέ 8.15 που τα αφήνουμε στο σχολείο. Ανά δύο, ανά τρεις, όποιες μπορούμε. Σε κάποιας το σπίτι ή σε κάποιο καφέ εκεί κοντά. Η τέλεια πρωινή κοπάνα πριν το γραφείο. Αλλά έχουμε και πιο οργανωμένα στο ιστορικό μας: brunch και για μπύρες και κρασάκι βραδινό και μοχίτο (με τακούνια, πολύ ωραίες όλες, αλλά όχι όλες μαζί για λίγο καιρό, κορίτσια…). Προλάβαμε και πήγαμε και όλοι μαζί να δούμε το πολεμικό πλοίο – Μουσείο “Βέλος”. Μετά τα παιδιά έπαιξαν κάτι που το λένε ακόμη “μήλα”, αλλά έχουν προσθέσει τόσους νέους κανόνες, που στο τέλος δεν μπορούσαν να βγάλουν άκρη ποιος κέρδισε. Πήγαμε και όλες οι οικογένειες ημερήσια εκδρομή στο Πλατανόρεμα, κοντά στο Ζαγκλιβέρι. Χαμός: τσουλήθρα σε χωμάτινη πλαγιά, σουβλάκια για μας και για τον αγαπημένο Λίο (τι θα πει “είναι σκύλος”), κυνήγι θησαυρού με καραμέλες, ένα φίδι 15 εκατοστά που θάφτηκε ζωντανό για την ασφάλειά μας (λες και δεν μπορούσε να βγει), μπάσκετ με τους μπαμπάδες και χορό με τη μουσική γενεθλίων κάποιου άγνωστου παιδιού από διπλανό τραπέζι.
Δεν είναι ότι κάνουμε πολλά. Αυτά και λίγα ακόμη, όποτε μπορούμε. Ο χρόνος δεν περισσεύει πάντα, καμιά φορά ούτε και η διάθεση. Αλλά κάπως έχουμε βρει έναν τρόπο και κρατάμε μια χαριτωμένη σχέση (πάλι έτσι νιώθω εγώ). Νομίζω, καλά το κάνουμε, κορίτσια.
*Αντιγραφή 3 φορές στο πράσινο τετράδιο ρε μαμά
Υ.Γ.1: Μαμάδες 3, γιατί Α3, Β3, Γ3 και Δ3 φέτος. Μία μαμά, γραφίστρια, μας φτιάχνει κάθε χρόνο με όλη της την αγάπη, το λογότυπο της χρονιάς.
Υ.Γ.2: “Ένα λουλουδάκι για όλες σας από μένα” μας έστειλε το Πάσχα της καραντίνας μία από την παρέα.
Υ.Γ.2: Όσο γράφω, μου έρχονται πολλές ιστορίες. Άρθρα προσεχώς.
