Δεν μ’ αρέσουν οι αριθμοί. Όσο και να τους σέβομαι, αναγνωρίζω σ’ αυτούς μια τάση απλούστευσης του νοήματος που αντιπροσωπεύουν.
Πόσα άρθρα έχουμε διαβάσει όλον αυτόν τον καιρό, που επικρατεί η πανδημία, που να αναφέρονται σε νούμερα; Τόσοι νόσησαν, τόσοι πέθαναν, τόσοι γλύτωσαν. Συν ένας σήμερα, μείον τρεις αύριο. Και χαιρόμαστε όταν η εξίσωση είναι υπέρ μας και τρομάζουμε όταν είναι αρνητική.
Τα νούμερα όμως παραμένουν, μαθαίνουμε να ζούμε μ’ αυτά. Λάθος. Μάλλον ξέραμε ήδη να ζούμε μ’ αυτά πριν τη πανδημία. Απλά ήταν λίγο πιο μακριά από μας και δεν είχαν την ίδια “βαρύτητα” για μας.
Για να ξορκίσουμε τα νούμερα εγώ θέλω να σας πω μια ιστορία: Σ’ ένα μεγάλο σπίτι που έμοιαζε με άσπρο πύργο, μια αρρώστια βρήκε τους ενοίκους. Κι όταν οι πιο πολλοί νόσησαν βαριά, οι αριθμοί είχαν ήδη αρχίσει να κερδίζουν εναντίον τους. “Ο 13ος ασθενής που χάνει τη μαχη”, “Στους 21 ο αριθμός των θυμάτων”… Κι όταν ο χρόνος θα περνούσε, το πόρισμα θα ήταν ένας αριθμός. Πόσες ιστορίες θα έκρυβε αυτός ο αριθμός, πόσες μνήμες, πόσα συναισθήματα. Ό,τι και να ‘ταν όμως παλιά, τώρα ήταν ένας αριθμός.
Κι όμως ίσως να μην βγήκαν καλά τα μαθηματικά κι εκεί που όλα έδειχναν να έχει κλείσει το πόρισμα, να σου που ο αριθμός μειώθηκε κατά 1! Κάποιος τα κατάφερε και ξέφυγε από τη “σούμα”.
Ίσως αδιάφορο για τους πολλούς, αφού ο αριθμός εξακολουθεί να είναι μεγάλος. Αρκεί όμως καμιά φορά μια μονάδα να δώσει θάρρος και ελπίδα.
Όλοι μπορεί να ακούσαμε για όσους χάθηκαν από το γηροκομείο στη Θεσσαλονίκη, όμως εγώ θέλω να σας πω για μια 93χρονη που νόσησε, γιατρεύτηκε και επέστρεψε! Βρέθηκε μεν θετική αλλά δεν είχε υποκείμενα νοσήματα, νοσηλεύτηκε κάποιες μέρες στο νοσοκομείο και το ξεπέρασε. Πόσο ωραίο είναι μέσα σ’αυτό το “θρίλερ” που ζούμε να μαθαίνεις κάτι αληθινά αισιόδοξο!
Ζούμε σε τρελές μέρες. Όλοι το ξέρουμε αυτό και ειδικά όσοι βλέπουμε τηλεόραση ή παρακολουθούμε δημοσιογραφικά sites. Αρρώστια, πόλεμος, οικονομικές και φυσικές καταστροφές κ.ά.. Καμιά φορά μπερδευόμαστε και ζούμε τόσο έντονα την “καταστροφή” χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν συμβαίνει πάντα σε μας και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για αυτό, ενώ άλλες επιστρατεύουμε την απάθεια, ξεχνώντας τον ανθρωπισμό μας.
Νομίζω πως ζούμε σε μια εποχή που δεν ξέρουμε με τι πρέπει να χαρούμε και με τι να νιώσουμε άσχημα. Οι αριθμοί μας αποπροσανατολίζουν και ο μέσος όρος αποκτά μεγαλύτερη αξία από αυτήν που έχει η δική μας πραγματικότητα.
Είμαστε έτοιμοι να δείξουμε με το δάχτυλο οποίον νοσήσει και να τον απομoνώσουμε. Μας καταλαβαίνω, φοβόμαστε. Αλλά από την άλλη λίγο ντρέπομαι με εμάς που είμαστε τόσο δειλοί. Όχι απέναντι στον ιό, εκεί πρέπει να “είμαστε δειλοί”. Απέναντι όμως στον άνθρωπο θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε πιο προστατευτικοί. Ε, αν δεν μάθουμε, και τώρα πότε;;
Ενα βασικό κίνητρο για αυτό το blog είναι η ανάγκη να μοιραζόμαστε, να φωνάζουμε δυνατά και περήφανα όλα τα αισιοδοξα και καλά νέα. Πάντα υπάρχει ελπίδα, πάντα το καλό κερδίζει. Αργά, επίπονα και με απώλειες, αλλά κερδίζει.
Την επόμενη φορά που θα δούμε τους αριθμούς ας ψάξουμε λίγο καλύτερα τι θέλουν να μας πουν. Για όλες τις ιστορίες που χάθηκαν στο μέτρημα αλλά και όσες κατάφεραν να συνεχίσουν εκτός αριθμητικών πράξεων…
