Καθώς έβλεπα την αρχική μου στο fb, έπεσε το μάτι μου πάνω σε μια δράση που οργάνωνε μια ομάδα φοιτητών και σκέφτηκα “Τι ωραία πρωτοβουλία! Μπράβο ρε παιδιά!..”. Και μετά το προσπέρασα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μετά το σκεφτόμουν έντονα. Ίσως γιατί έχω βρεθεί στη θέση τους και θα ήθελα να είχα ακούσει εκείνο το “μπράβο”. Ή από την άλλη ίσως να ήταν μια τόσο απλή κίνηση, που να με απασχολούσε το γιατί δεν την έκανα. Πολλές φορές με προβληματίζει αυτό. Μικρές απλές φράσεις ή κινήσεις, που δεν μας κοστίζουν τίποτα κι όμως κάτι μας κρατάει να τις πούμε ή να τις κάνουμε. Ίσως να μην έχουμε “εκπαιδευτεί” αρκετά για αυτό.
Έχω ακούσει να λένε πόσο σημαντικό είναι να λες μπράβο στα μικρά παιδιά όταν καταφέρνουν κάτι καινούργιο. Γιατί να το χαλάμε στην πορεία; (Αυτό το έχω αναρωτηθεί για πολλά πράγματα στη ζωή).
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όλοι μας κάποτε προσπαθήσαμε πολύ για κάτι. Μικρό, μεγάλο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι βάλαμε την ψυχή μας και αφιερώσαμε το χρόνο μας σ’ αυτό. Όποιος και να ήταν ο στόχος μας, ένα μπράβο ήταν πάντα επιθυμητό. Πολλές φορές φτάνει μόνο μια λέξη για να πάρεις δύναμη και να συνεχίσεις.
Δε χρειάζεται πάντα να καταλαβαίνεις το αποτέλεσμα, αρκεί να αναγνωρίζεις την προσπάθεια. Ακόμα και αν κάποιος ασχολείται με την αστροφυσική κι εσύ δεν έχεις ιδέα, δεν είναι δύσκολο να είσαι υποστηρικτικός. Ή ακόμα και αν είναι δύσκολο, γιατί, συμφωνώ, δεν έχουμε όλοι τον ίδιο χαρακτήρα, αξίζει την προσπάθεια. Μπορεί να βρεθείς έξω από τα νερά σου για λίγο, αλλά θα έχεις κερδίσει και εσύ!
Δεν σου λέω να λες πράγματα που δεν εννοείς. Σκέφτομαι μόνο πόσο απλό είναι όταν σκέφτεσαι κάτι καλό να το λες κιόλας!
Υπάρχει και το άλλο. Από το φόβο μην μας πουν κόλακες, υπερβολικούς ή συμφεροντολόγους (ίσως το πιο σύνηθες) καταλήγουμε απαθείς. Υποψιαζόμαστε τον “καλό λόγο”, γιατί πολλές φορές έχει αποδειχθεί παγίδα, και χάνουμε την ουσία. Αρνούμαστε το φως γιατί δημιουργεί τις σκιές και παραμένουμε στο σκοτάδι. Και είναι τόσο απλό κάποιες φορές να σκορπίσεις το φως!
Ας μην τσιγκουνευόμαστε τον καλό λόγο! Ακόμα και στους πιο δικούς μας ανθρώπους, που τους ξέρουμε και μας ξέρουν όσο κανείς και πολλές φορές η επιδοκιμασία θεωρείται αυτονόητη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μη αυτονόητο από το αυτονόητο. Έχετε παρατηρήσει κι εσείς ότι κάποιες φορές λειτουργεί σαν πρόταση για να γλιτώσουμε την αμηχανία; Αν είμαστε λίγο πιο αυθόρμητοι και ειλικρινείς πρώτα με τον εαυτό μας θα γίνουμε και πιο ευτυχισμένοι στο σύνολο.
Στην τελική σκεφτείτε πώς νιώθετε εσείς όταν επιβραβεύεται η προσπάθειά σας. Ε είναι ωραίο να λέμε κάτι όμορφο στους άλλους!
