Αυτή η κυρία ονομάζεται Χαρούμι και φρουρεί το χαρτζιλίκι του γιου μου όταν ο ίδιος κοιμάται. Διάφοροι τέτοιοι τύποι κυκλοφορούν στο δωμάτιό του, στο σπίτι μας, στις τσάντες μας. Μια φορά βρήκα έναν στο ψυγείο, δίπλα στο βούτυρο. Ναι, ρώτησα. Όχι, δεν κατάλαβα την απάντηση. Αν ξέρει κάποιος τι είναι το Υπέρτατο Κακό, ίσως να καταλάβει γιατί το βούτυρο σε προφυλάσσει από αυτό. Αν πάλι κάποιος έχει ανεβασμένες τιμές σε συγκεκριμένους δείκτες στο αίμα του, τότε το βούτυρο μπορεί να παίξει το ρόλο του Υπέρτατου Κακού με άνεση και φυσικότητα.
Η Ε. μου πρότεινε να καταγράφω τέτοιου είδους σκηνές, όπως και λόγια, ατάκες κλπ για να τα αναφέρω στο γιο μου όταν θα είναι μεγαλύτερος, να θυμάται τον παιδικό του κόσμο και έτσι. Εγώ πάλι έχω τόσο άγχος για το πόσο έχω γκρεμίσει τον παιδικό του κόσμο με τα λάθη μου, που μάλλον σε μένα θα είναι πιο χρήσιμες αυτές οι καταγραφές.
Αυτό το άγχος, δεν ξέρω τι σημαίνει. Υπευθυνότητα και άλλα τέτοια, καλά θα ήταν, αλλά δεν νομίζω. Ναι ναι, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Υπάρχουν αυτές οι στιγμές που νιώθεις μια σιγουριά ότι κάνεις κάτι καλό για το παιδί σου (ναι, ρε, κρέπες), αλλά η αλήθεια παραφυλάει με κόκκινο βλέμμα σαν τη Χαρούμι και άμα θες το παραδάκι της κάθαρσης που θα φέρει την ευτυχία, πρέπει να ομολογήσεις. Έπεσε στα χέρια μου κάποια στιγμή η Μεγάλη Χίμαιρα του Καραγάτση. Σε μία αίθουσα αναμονής στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Λίγο ξεφύλλισμα πρόλαβα, αλλά έφτασα ως εκεί που αναφέρεται στη Μήδεια και πάγωσα. Πόσο απλά θυσιάζεις αυτά που λες ότι αγαπάς και νοιάζεσαι. Πόσο απλά σε προδίδει ο εαυτός σου όταν νιώσει προδομένος και πώς πετάει στα κύματα όλες τις στιγμές υπευθυνότητας, κόπου και άγχους. Μαζί με αυτό που το λέει αγάπη. Όχι πάντα τόσο τραγικά και απόλυτα, ώστε να μη σε ταρακουνήσει και πολύ. Λίγο – λίγο, καθοδηγεί τα λάθη σου να γκρεμίσουν τον κόσμο σου, ξεκινώντας με τους κόσμους των ανθρώπων γύρω σου, παιδιών, συντρόφων, φίλων, όλων. Μικρά μικρά μέλη αυτών που γέννησες ή δημιούργησες, θυσιάζονται στα κύματα, σαν τελευταία κραυγή απελπισίας του προδομένου που δεν ξέρει σε ποιον απευθύνεται. Κι εσύ τον αφήνεις.
Μας τα έχουν πει όλα. Αλλά τελικά είμαστε αυτά που μπορούμε να θυμηθούμε και να δεχτούμε. Κι επειδή αυτά δεν είναι πάντα εύκολα, κρατάω κάτι τέτοιες φωτογραφίες για βοήθεια. Σκάω στα γέλια, κοιτιέμαι στον καθρέφτη και πάμε πάλι. Ευχαριστώ, παιδί μου.
