Κάθε Μάης της μέχρι τώρα ζωής μου ήταν γεμάτος δράση, αγωνία και τρέξιμο. Πραγματικά δε θυμάμαι ούτε έναν Μάη ήρεμο, με πρόγραμμα και ρουτίνα. Δεν ήταν απλά ένας μήνας αλλά ο τελικός προορισμός μιας μεγάλης προσπάθειας. Ακόμα κι όταν ήμουν πολύ μικρή και απλά ήμουν θεατής της προσπάθειας.
Και φέτος έτσι θα έπρεπε να είναι. Πιθανόν τώρα θα μάλωνα με κάποιον γραφίστα, θα είχα περίπου 100 κλήσεις την ημέρα στο κινητό μου, θα είχα άγχος πάνω από αυτό που νόμιζα ότι μπορώ να αντέξω και σίγουρα δεν θα είχα χώρο στο κεφάλι μου για τίποτα άλλο.
Και πάλι όμως θα είχα καιρό να δω τους φίλους μου, το σπίτι μου, τον κόσμο έξω. Ο χρόνος πάλι θα μετρούσε αντίστροφα και οι μέρες που θα περίμενα και που για αυτές υπέμενα και δούλευα θα ερχόταν σύντομα! Παράξενο, τώρα που το συνειδητοποιώ, πόσα κοινά έχει η δράση με την αδράνεια.
Μου λείπουν εκείνες οι μέρες κι ας γκρινιάζω συχνά για αυτές. Γιατί είχαν έναν σκοπό, έναν στόχο μεγαλύτερο από εμένα. Γιατί πάντα έφτανα στο τέρμα, στα γέλια, στις αγκαλιές, στην ανακούφιση και σε στιγμές που δύσκολα αποτυπώνονται και δεν είναι της παρούσης.
Όταν σκεφτόμουν πως χρειάζομαι περισσότερο χρόνο, σίγουρα δεν εννοούσα αυτό και σίγουρα όχι τώρα.
Συχνά έλεγα πως Μάιο μήνα δεν έζησα. Δεν ξέρω τι κάνουν οι υπόλοιποι άνθρωποι τέτοιες μέρες, οι δικοί μου άνθρωποι πάντως τρέχουν, οργανώνουν, στήνουν τέντες, είναι στρατηγοί και στρατιώτες. Και τώρα που είναι αλλιώς, μοιάζουν κενές και ανούσιες αυτές οι μέρες. Το ξέρω πως δεν είναι. Είναι ιδιαίτερες, ιστορικές κι εύχομαι να μείνουν ως σπουδαίες.
Πάλι όμως δεν θα δω τι σόι μήνας είναι αυτός! Μάλλον για μένα θα είναι πάντα “ο μήνας”.
Θα θυμάμαι κάθε Μάη της ζωής μου με λεπτομέρεια, όμως ο φετινός θα ανήκει, μόνος του, σε μια κατηγορία που δεν ξέρω πώς να περιγράψω. Παράξενος, ήρεμος, με μια διαφορετική αναμονή που ελπίζουμε να οδηγήσει κάπου. Θα δείξει.
