Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος
Ελένη Βακαλό,
Θα σας πω πώς έγινε
Έτσι είναι η σειρά
Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε
Πριν κοντά του vα πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει
Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε
Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε vα παίξει με τους άρχοντες
Αρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας.
Και κάπως έτσι συνειδητοποιείς πώς έγινες ένας κακός άνθρωπος. Και ποιος να σε κατηγορήσει; Πώς να γλιτώσεις; Σκεφτόμουν πως κανένας μας δεν θέλει να είναι “ο κακός”. Όμως οι μέρες τρέχουν, ο χρόνος πιέζει και “το καλό” αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας, γιατί η ζωή δεν είναι παραμύθια και χρυσόσκονες. Ή μήπως είναι; Και πώς θα μπορούσες να το γνωρίζεις; Ο χρόνος τρέχει κι εσύ ξωπίσω του να τον προφτάσεις. Κι όσο τρέχεις οι εικόνες γύρω σου γίνονται πιο αχνές και στο τέλος κυριαρχούν οι πολλές, οι κοινές, οι εύκολες… Και από “μικρός” καλός άνθρωπος, ο φόβος και η παθητικότητα σε μεταλλάσσουν.
Ναι, η κ. Βακαλό “μας δίνει” όλους ψυχρά. Πολλές φορές γυρνάει στο μυαλό μου αυτό το ποίημα. Και πάντα μπερδεύω τον τίτλο του: Πώς έγινα ένας κακός άνθρωπος (δεν έκανα λάθος στον τίτλο). Η συνείδηση μου μάλλον επεμβαίνει στη μνήμη μου. Σίγουρα από ενοχή. Γιατί έχεις ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη όταν αναγνωρίζεις το λάθος σου αλλά δεν κάνεις επιδεικτικά τίποτα για αυτό.
Σκέφτομαι “γιατί αφηνόμαστε τόσο πολύ, τι είναι αυτό που μας οδηγεί πραγματικά στην αδράνεια και τι πρέπει να κάνουμε για ν’ αλλάξουμε” (εάν αυτό είναι το κατάλληλο ρήμα).
Υπάρχει όμως σωστό timing για να ξεκινήσει κανείς να ζει αλλιώς; Πιο δοτικός, πιο ταπεινός και εν τέλει πιο ευτυχισμένος; Χρειαζόμαστε κάτι σπουδαίο και συνταρακτικό για να μας ταρακουνήσει όπως αυτό που ζούμε τώρα;
Αρνούμαι να το δω έτσι. Γιατί ίσως εκείνος ο μικρός άνθρωπος της κ. Βακαλό να παρέμενε καλός εάν είχε έναν ακόμα μαζί του (και οι δύο θα γινόταν τρεις και οι τρεις τέσσερις).
Σίγουρα είναι ο δύσκολος δρόμος. Η καλοσύνη δεν είναι απλό στιχάκι στο Pinterest: για μένα είναι πίστη, αγάπη, ταπεινότητα, σεβασμός και ευγνωμοσύνη. Δεν μου είναι εύκολο, γι’ αυτό κι έχει ουσία. Αυτό το ποίημα όμως γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου και δεν μ’ αφήνει ήσυχη στον μικρόκοσμό μου.
Πολύ θα ήθελα να ξέρω να σας πω πώς να γλυτώσουμε όλοι μαζί από τους εαυτούς μας. Δεν έχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι πως όταν βοήθησα μια άγνωστη κυρία με τα ψώνια της έδειχνε χαρούμενη, όταν πήγα τούρτα στον παππού μου στα γενέθλια του γελούσαν και τα μάτια του και, όταν έδωσα φαγητό εκεί που το χρειαζόταν πιο πολύ, γελούσα εγώ.
Κάπως έτσι θα μοιάζει το καλό. Δεν ξέρω αλλά λέω (αν μ’ αφήσει ό,τι και αν είναι αυτό που με τρώει) να το ψάξω. Θα σας λέω κι εσάς μόλις βρίσκω κάτι, χωρίς εγγυήσεις για επιτυχία. Θα ελπίζω μόνο να βρεθεί κάποιος να σταθεί δίπλα στον μικρό καλό άνθρωπο. Μπορεί να είμαι εγώ, αλλά θα χαρώ πιο πολύ αν θα είσαι εσύ
