Έφτιαξα κι εγώ τσουρέκια αυτό το Πάσχα.
Και κουλουράκια. Πέτυχαν και τα δύο (αντικειμενικά πράγματα), αν και δεν είμαι ο ορισμός της νοικοκυράς.
Ξέρω, είδατε πολλά τσουρέκια in the making αυτό το Πάσχα στα social media και χορτάσατε.
Δεν θα σας πω για αυτά, μην φοβάστε – και κυρίως μην κλείσετε αυτό το άρθρο: αυτό το φοβάμαι εγώ. Θα σας πω για τη χαρά που μπορεί να προκύψει γύρω μας με τα πιο απλά πράγματα (με 8 ταψιά συγκεκριμένα).
Δεν έχω ξανακάνει τη φουρνάρισσα και φέτος το αποφάσισα γιατί ήθελα να κάνω κάτι “ξεχωριστό” για τους δικούς μου. Βασικός στόχος ήταν η αποστολή πασχαλινού δέματος μέσω ΚΤΕΛ σε αγαπημένο μου πρόσωπο. Στην πορεία τα αγαπημένα πρόσωπα έγιναν 2, μετά 3 και, να μην τα πολυλογώ, με κόπο τα περιόρισα στα 12. Η πλειοψηφία τους άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, μόνοι λόγω συνθηκών.
Τα τσουρέκια δεν βγήκαν ούτε για αστείο τόσα και τα κουλουράκια έφτασαν τσίμα τσίμα. Όμως εξαιτίας της μαμάς μου που μαζεύει κάρτες, κορδέλες και περιτυλίγματα (είχε και πασχαλινά!), φτιάξαμε πουγκάκια με κουλουράκια άκρως εορταστικά κι όμορφα.
Το βασικό δεν ήταν τα κουλουράκια ή ό,τι άλλο, ούτε καν η κάρτα με τις ευχές. Θέλαμε απλά να ξέρουν ότι τους σκεφτόμαστε και είμαστε εδώ.
Όλοι ξέρουμε πως αυτό το Πάσχα ήταν διαφορετικό- το έχουμε πει, το έχουμε ακούσει πολλάκις. Ακόμα όμως και να ήταν ίδιο με τα άλλα, ακόμα κι αν δεν είναι Πάσχα, Χριστούγεννα, γιορτή, μπορούμε με απλές κινήσεις να κάνουμε κάποιον δίπλα μας να χαμογελάσει! Και τη μεγαλύτερα χαρά θα την έχουμε εμείς!
