Τα γενέθλια είναι η προσωπική μας Πρωτοχρονιά, λένε, και προσωπικά μ’ αρέσει πολύ η ιδέα να κάνεις κάποιον να νιώθει ξεχωριστός και μοναδικός (εντάξει, είναι και μια καλή αφορμή για να σκέφτομαι και να οργανώνω εκπλήξεις και events).
Έχουν ηλικία τα “γενέθλια” ή μάλλον σωστότερα ο εορτασμός τους; ΟΧΙ!
Τι πιο ωραίο από το να γιορτάζεις και να τιμάς τους ανθρώπους που αγαπάς;
Ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία (που στην αρχή μπορεί να κάνουν πως δεν θέλουν) το χαίρονται με την καρδιά τους.
Έτσι κι εγώ με τη μαμά μου βάλαμε τα αθλητικά μας (γελάει ο κόσμος), πήραμε ένα κεράκι, ενημερώσαμε το κράτος για τα πλάνα μας (6 σ’ ευχαριστούμε) και περπατήσαμε (πρέπει να πω τρέξαμε;) μέχρι τη γιαγιά μου που είχε γενέθλια!
Το περίπτερο, ευτυχώς, ήταν ανοιχτό και πήραμε ένα παγωτό, το αγαπημένο της, ( κι ένα για μένα) για να της κάνουμε έκπληξη μ’ αυτή τη μίνι τούρτα! Είχαμε και plan b: ένα μήλο, στο οποίο θα μπήγαμε το κεράκι(!)
Εννοείται πως στο δρόμο συναντήσαμε άλλους “συναθλητές” που ξέφυγαν για λίγο από το σπίτι τους. Μάλιστα κοντά στο σπίτι της γιαγιάς μου βρήκαμε και μια φίλη της μαμάς μου και την προσκαλέσαμε στα γενέθλια!
Έτσι εμείς στο δρόμο (μακριά η μία από την άλλη) τραγουδούσαμε το γνωστό άσμα και η γιαγιά μου από την πόρτα χαμογελούσε περήφανα.
Εννοείται πως όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο το πρωί είχε αναφέρει πως ένα χρόνο θα αντέξει ακόμα και εννοείται πως τα ξέχασε όλα αυτά όταν έσβησε από απόσταση πολλών μέτρων το μοναχικό κεράκι στην “τούρτα” της. Με καλεσμένη, κεράσματα (είχε κάνει το τυρόψωμό της) και γέλια πέρασε απλά αλλά όμορφα άλλη μια χρονιά από πάνω της.
Για λίγο ξεχάσαμε τι συμβαίνει και γιορτάσαμε γιατί μεγαλώνουμε μαζί! Ίσως τα γενέθλια να ήταν πρόφαση ή ένας “τρόπος” να θυμηθούμε να πούμε ευχαριστώ που είμαστε όλοι εδώ.
