Λένε πως δεν πρέπει να κρίνεις την ευτυχία κάποιου πριν δεις το τέλος του.
Διαβάζουμε πως στην Ιταλία (πλέον όχι μόνο) άνθρωποι που νοσούν, καλούνται να αντιμετωπίσουν το τέλος μόνοι τους. Ναι, είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, ίσως πάνω από τα 80. Ξέρετε, λέμε συχνά πως η ηλικία είναι απλά ένα νούμερο, όμως κάπου το ξεχνάμε αυτό και “διαγράφουμε” ανθρώπους κρίνοντας από έναν αριθμό. Προφανώς σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, όπως αυτή που διανύουμε, τίθενται προτεραιότητες. Καλώς – κακώς δεν έχω κανένα δικαίωμα να κρίνω.
Γράφω αυτό το κείμενο ένα βράδυ πριν παραβρεθώ και εγώ σε μία μοναχική κηδεία. Νιώθω θυμό που άνθρωποι (ανεξαρτήτως αιτίας) φεύγουν αθόρυβα και αθέατα. Υπήρξαν για κάποιον μάνα ή πατέρας, κόρη ή γιος, σύντροφοι, παππούδες, φίλοι, αδέρφια, συμμαθητές και τόσα άλλα. Τους αξίζει το αντίο που οι ίδιοι διαμόρφωσαν με τον τρόπο ζωής τους και τις επιλογές τους και όχι αυτό που έτυχε.
Η ιστορία είναι σκληρή και το πότε θα δείξει τα νύχια της κανείς δεν το ξέρει . Όμως αυτή τη φορά έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να επιλέξουμε την τύχη μας. Ρωτήστε ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους, τι θα έδιναν για λίγες στιγμές ακόμα μαζί τους.
Θα πρέπει να σταματήσουμε να παραπονιόμαστε (όσο είναι εφικτό στα πλαίσια της ανθρώπινης δύναμης) και να συνειδητοποιήσουμε πόσο τυχεροί είμαστε μέσα στην ατυχία μας. Μπορούμε να κερδίσουμε τον χρόνο. Αναλογιστείτε λίγο τι σημαίνει αυτό. Τι δύναμη έχουμε. Και είναι νικηφόρα γιατί προκύπτει απ΄το “μαζί”. Σκεφτείτε τους αγαπημένους σας και τους αγαπημένους των αγαπημένων σας και ούτω καθεξής.
Μπορούμε να κερδίσουμε χρόνο για όσους τον χρειάζονται. Πρακτικά: αγκαλιές, γέλια, φιλιά, πειράγματα, ιστορίες, επιτυχίες, δάκρυα που θα μοιραστούμε με αυτούς. Καλούμαστε να σώσουμε τον πιο πολύτιμο θησαυρό μας.
Μην γελιέστε με νούμερα, ηλικίες και λοιπά δημογραφικά στοιχεία. Οι συγκυρίες αλλάζουν και το “αυτοί” γίνεται “εμείς” μέσα σε λίγες στιγμές. Μπορούμε να κερδίσουμε αν επιλέξουμε το μαζί. Και αν το κάνουμε συνειδητά η νίκη αυτή θα έχει άλλη αξία.
