Δεν λένε πως πάντα υπάρχουν και χειρότερα;
Ε όταν ξύπνησα (χωρίς λόγο) στις 8 το πρωί και είδα έξω από το παράθυρο δεν μπορούσα να καταλάβω εάν κοιμάμαι ακόμα ή όχι. Τα πάντα ήταν λευκά. Αλήθεια μου φαινόταν απίστευτο και ήθελα να το μοιραστώ με κάποιον για να το πιστέψω. Επιχείρησα να τηλεφωνήσω στη γιαγιά μου αλλά ήταν κατειλημμένο: το τι τραβάνε οι άνθρωποι που δουλεύουν στα επαρχιακά super market θα πρέπει να το συζητήσουμε κάποια στιγμή. Ε όπως καταλαβαίνεις αναγκαστικά να ξυπνήσω τους γονείς μου (5 χρονών)!
Να μην στα πολυλογώ το χιόνι ήταν τόσο που πολλά δέντρα έσπασαν. Καλά θα μου πεις λίγο χιόνι είναι. Περίπου.
Ξανά κοιμήθηκα για λίγο και όταν ξύπνησα δεν είχαμε ρεύμα. Πρακτικά δεν είχαμε ζέστη, φαγητό, τηλέφωνο και το πιο τραγελαφικό μπαταρία στο κινητό. Κατ’ επέκταση δεν ξέραμε πότε θα επανέλθει το ρεύμα.
Σίγουρα όλα αυτά δεν είναι καθόλου τραγικά γιατί ήταν για λίγο και εξακολουθούσαμε να ήμασταν στην ασφάλεια του σπιτιού μας.
Όμως για λίγες στιγμές συνειδητοποιήσει ότι το χειρότερο σενάριο είναι πάντα εκεί και τόσο εύκολο να συμβεί.
Όλα εννοείται επανήλθαν σχετικά γρήγορα στην κανονική ροή. Αλλά ήταν ένα μικρό μάθημα για να εκτιμήσουμε και τα πιο απλά.
Εάν άλλαξε κάτι η πανδημία είναι τα δεδομένα μας. Και πάλι όμως ας είμαστε ευγνώμων για όσα παραμένουν φυσιολογικά, ας εστιάσουμε έστω και για λίγο στα καλά που μας συμβαίνουν. Μην περιμένουμε πάλι κάτι χειρότερα για να τα εκτιμήσουμε (και πήγε να αγκαλιάσει το καλοριφέρ…) .
