Φοβήθηκα πολύ με την πανδημία. Όλα τα μαύρα σενάρια για το μέλλον που κατά καιρούς έχω σκεφτεί, τα έβλεπα συνεχώς μπροστά μου καθώς κυλούσε η μέρα μου σε καραντίνα, μέσα στο σπίτι, κάνοντας καθαριότητα άνευ προηγουμένου. (Να και κάτι που δεν υπήρχε ποτέ σε κανένα μου σενάριο).
Σκέφτηκα πολύ, για πολλά. Νομίζω τελικά ότι πιο πολύ από όλα με ανησυχεί το άλλοθι που δίνει ο φόβος. Ότι θα καταλήξω να μπερδεύω τις οδηγίες με δικαιολογίες για αναβολές. Κι άλλες αναβολές, πάλι αναβολές. Κι άλλες δικαιολογίες, πάλι δικαιολογίες. Αλλά με ωραίο λούστρο αυτή τη φορά, εγκεκριμένο από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Σόρι κιόλας.
Έτσι οδηγήθηκα με ειλικρίνεια (δύσκολο πράγμα) στη διαπίστωση ότι απλώς άλλαξε το μείγμα των υλικών στη σούπα της αναβλητικότητάς μου. Δεν μπορώ τώρα να προσέχω τη διατροφή μου, αφού πρέπει να διαχειριζόμαστε με οικονομία την τροφή. Πάει και το κολυμβητήριο που σχεδίαζα. Ευκαιρία να διαβάσω, ναι, αλλά να βάλω ένα πλυντήριο πρώτα. Να τελειώσω κι αυτό το άρθρο, οκ, αλλά οι κρέπες του παιδιού προηγούνται. Πάντα και απ’ όλα.
Δέχομαι ότι η προσαρμογή μας στη νέα καθημερινότητα είναι δύσκολη και το βράδυ φτάνει χωρίς να το καταλάβουμε. Για κάποιους είναι πιο δύσκολα από κάποιους άλλους. Για κάποιους είναι πραγματικά δύσκολα. Προσπαθώ να μη κρίνω τις επιλογές και τις προτεραιότητες κανενός, αλλά τις δικές μου. Επιδέχονται βελτίωση. (Η συνείδησή μου με παρενοχλεί όταν την κοροϊδεύω και κάποιες φορές μου επιβάλλεται κιόλας, η άτιμη). Τα λέω αυτά, μήπως κανείς διακρίνει και στη δική του σούπα αναβλητικότητας κάτι, που αν το αλλάξει, μετά θα είναι καλύτερα. Ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του. Εγώ τον ρωτάω καμιά φορά.
Ιδού μερικά καλά παραδείγματα κόντρα στην αναβλητικότητα που ενέπνευσαν (ή εκνεύρισαν) εμένα.
- Ο άντρας μου συνέχισε να τρώει βρώμη με φρούτα και γιαούρτι για πρωινό και να κάνει γυμναστική 2 φορές την ημέρα. Η μία ήταν τζόγκινγκ. Μέσα στο σπίτι. Δείτε αυτό.
- Οι φίλες μου έκαναν τυρόψωμα, λουκουμάδες, webinars, γιόγκα, μαγειρίτσα με μανιτάρια και κατσικάκι στο φούρνο. Η κουμπάρα μου έφτιαξε (με πινέλο και μαρκαδόρο) τα αυγά της φωτογραφίας. Η νονά του μικρού πρόλαβε και δώρα για όλα τα βαφτιστήρια. Δεν τα κάνουν όλες – όλα – κάθε μέρα, αλλά έλεος με τις κρέπες πάλι, ρε μαμά, που λέει και το παιδί.
- Οι μηχανικοί του διπλανού γραφείου δούλευαν αδιάκοπα – οι μισοί. Οι άλλοι μισοί νομίζω ότι έγραφαν τις βεβαιώσεις για το προσωπικό τους που έπρεπε να δουλέψει, για να παραδώσουν κάποια έργα, γιατί ο χρόνος τρέχει και οι υποχρεώσεις επίσης. Δούλεψαν υπό αυτές τις συνθήκες, κανονικά. Και έβγαιναν και για τσιγάρο (λιγότερο από ό,τι πριν και ένας – ένας).
- Οι Μαμάδες Γ3 έγραφαν και συνεχίζουν να γράφουν αστεία παρηγορητικά μηνύματα στο viber, έφτιαξαν μπλουζάκια “μένουμε σπίτι” για τα παιδιά, συνεχίζουν να αντιγράφουν και να στέλνουν η μία στην άλλη τις ασκήσεις από την εφαρμογή του Υπουργείου Παιδείας – όποια προλάβει κάθε μέρα πριν “κολλήσει” το Internet. Σκαρώνουν και ουζάκια στο μπαλκόνι. Και το πλυντήριο, πλυντήριο.
Κι εγώ τις κρέπες, βέβαια, συνεχίζω να τις πετυχαίνω.
