Οι περισσότεροι Έλληνες έχουμε ρίζες σε κάποιο χωριό, το οποίο επισκεπτόμαστε Πάσχα και καλοκαίρι για να δούμε συγγενικά πρόσωπα και να χαλαρώσουμε από τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης. Η διαφορά είναι ότι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, μεγάλωσα σε ένα από αυτά, πέρασα την παιδική μου ηλικία εκεί και όχι απλά τα καλοκαίρια. Σε ένα χωριό δίπλα στη φύση με ανθρώπους σπουδαίους, όχι στο όνομα αλλά στην καρδιά, και άλλους πολλούς.
Ακόμα κι αν ξέρεις το χωριό μου, μη βιαστείς να ταυτίσεις όσα διαβάσεις με αυτό κι αν το κάνεις, να το σκεφτείς διπλά.
Συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικά δεδομένα έχουμε όλοι μας όταν παιδιά της ηλικίας μου προερχόμενα από χώρες του εξωτερικού όπως η Κροατία και η Πορτογαλία (και όχι Γερμανία ή Γαλλία) γελούσαν και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι όταν έλεγα ότι είμαι από χωριό εννοούσα ένα μέρος με το πολύ 800 μόνιμους κατοίκους αντί για 10.000 (όσο όλος ο Δήμος για εμάς!), όπως ήταν τα δικά τους “χωριά”.
Έχω ακούσει πολλά κατά καιρούς, όπως πώς ζούμε χωρίς καφετέριες ή πού είναι τα μαγαζιά με τα ρούχα (spoiler alert: Δεν έχουμε!). Είναι επίσης αστείο πώς κάποιοι σε κοιτάζουν όταν τους λες ότι πήγες σε Λύκειο με 120 άτομα στο σύνολο (για εμάς είναι πολλά!), ενώ εγώ απορούσα πώς περνάνε όλη την μέρα τους μέσα σε τοίχους.
Η αλήθεια είναι όπως πάντα, κάπου στη μέση. Δεν προσπαθώ να σου δώσω την σωστή απάντηση αλλά μια διαπίστωση ότι υπάρχει και αυτή η ζωή. Που όλα είναι αλλιώς και ταυτόχρονα τίποτα δεν αλλάζει.
Μέσα από αυτήν την στήλη αποφάσισα να σας “αποκαλύψω” πώς είναι στ’ αλήθεια τα χωριά τότε που το καλοκαίρι ή το Πάσχα τελειώνει και όλοι γυρνάνε πίσω. Προσοχή! Εάν είσαι και εσύ από χωριό μη νομίζεις ότι δεν σε αφορά! Ίσως διαφωνείς μαζί μου ή ίσως πάλι εκτιμήσουμε παρέα όλα όσα θεωρούμε δεδομένα.
Μην ξεχνάτε τα χωριά είναι μικρογραφίες της κοινωνίας μας, οπότε όλα είναι πιο έντονα- και τα καλά και τα …στραβά.
Μείνετε συντονισμένοι γιατί σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον….
