Κατηγορία: Η ζωή στο χωριό

Ποιος είπε πως η ζωή στο χωριό είναι μονότονη ή ασφαλής;
Και αν σου έρθει ένα αεροπλάνο στο κεφάλι;

Ένας γνωστός μου, φυσικός, λέει πως ποτέ δεν υπάρχει πιθανότητα 0% για τίποτα. Μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να πέσει ένα αεροπλάνο πάνω σου. Τι γίνεται όμως όταν όντως συμβαίνει; Και τι γίνεται όταν βρίσκεσαι σε ένα θεωρητικά ήσυχο χωριό;

“To είδα σας λέω, ένα αεροπλάνο έπεσε!”

Έτσι σηκώθηκα σήμερα το πρωί από το κρεβάτι χωρίς να είμαι σίγουρη αν ξύπνησα ή αν ονειρεύομαι.

Δυστυχώς, δεν ήταν όνειρο. Ένα μονοκινητήριο αεροπλάνο συνετρίβη στην πλατεία του χωριού. Ένα αεροπλάνο έπεσε στο κέντρο του χωριού! Το γράφω, το λέω αλλά δεν μου είναι εύκολο να το πιστέψω και να το δεχτώ.

Ίσως ξέρετε κι εσείς πως το χωριό σου, το σπίτι σου, είναι πάντα το μέρος που ό,τι και αν συμβαίνει είναι η ασφάλειά σου, το καταφύγιο σου.

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι η πρώτη φορά που εθεάθη το μικρό αεροπλάνο να πετάει χαμηλά πάνω από το χωριό. Δεν είναι εύκολες στιγμές και ο περαιτέρω σχολιασμός περισσεύει.

Ο χειριστής που θα δείτε να αναφέρεται ως “ο 19χρονος πιλότος” είναι ένα νέο παιδί με όνειρα που ό,τι και να έγινε καλό είναι να σεβαστούμε όλοι τις δύσκολες στιγμές που περνάει η οικογένειά του και να είμαστε ευγνώμονες που είναι καλά.

Θεός, τύχη, κάρμα, μπορεί ο καθένας να το ονομάσει όπως νιώθει- ό,τι και να είναι, σήμερα μας έσωσε. Όλους, όχι μόνο τον πιλότο, όλους. Θα μπορούσε ο καθένας μας, για διαφορετικούς λόγους, να ήταν εκεί- κι όμως, το ατύχημα δεν έγινε δυστύχημα.

Η ταβέρνα – καφετέρια στο διπλανό μαγαζί από το σημείο σύγκρουσης είχε σήμερα ρεπό, ενώ ο καταστηματάρχης του μαγαζιού, στο οποίο το αεροπλάνο έπεσε, καθόταν απέναντι. Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες ο τρόπος που έπεσε το αεροπλάνο δεν προκάλεσε καν το σπάσιμο της τζαμαρίας του μαγαζιού!

Ο πλάτανος που δεσπόζει στο κέντρο ήταν πάντα σημείο- κατατεθέν του χωριού, με ιστορία και “ιστορίες” .Τώρα αποδείχτηκε και σωτήριος, καθώς έκοψε τη φόρα του αεροπλάνου και αποφεύχθηκε σφοδρότερη σύγκρουση και πιθανή έκρηξη.

Το κέντρο του χωριού είναι η καρδιά της ζωής στην επαρχία και η πιθανή καταστροφή του θα ήταν τραγική. Για τις ανθρώπινες απώλειες δεν μπορώ καν να το φανταστώ κι εφόσον δεν συνέβησαν δεν θα το κάνω.

Το ΕΚΑΒ δεν ήρθε ποτέ στο χωριό. 

Δεν μπορείς να μην σκέφτεσαι τα “αν”. Αν δεν έβρισκε αντίσταση στον πλάτανο, αν ήταν ανοιχτό το μαγαζί δίπλα, αν περνούσε αυτοκίνητο, αν δεν πετούσε τόσο χαμηλά, αν, αν….

Ο φόβος είναι σχετικός. Στις μέρες μας δεν ξέρεις πια τι να φοβάσαι και τι να περιμένεις, όποτε ίσως πρέπει να μην  φοβόμαστε τίποτα (μόνο να είμαστε προσεκτικοί!). Η ζωή είναι τόσο μικρή και όσο κλισέ κι να ακούγεται πρέπει να τη ζούμε στο έπακρο όπως θέλουμε. Ποτέ δεν ξέρεις πότε ένα αεροπλάνο θα βρεθεί στην πόρτα σου!

Fact: Σήμερα θα ήταν η “Βραδιά Πλατάνου” αν δεν υπήρχαν τα μέτρα για τον κορωνοϊό, μια γιορτή που πάντα περιμένουμε. Ο πλάτανος μας έσωσε και μας θύμισε πως πρέπει να γιορτάζουμε την κάθε μέρα! 

• 

• 

• 

• 

Πολλές φορές αυτές τις ημέρες η προσοχή στράφηκε στα χωριά. Κυρίως γιατί οι περισσότεροι τα βλέπουν σαν μία διαφυγή, χωρίς να βλέπουν την πραγματικότητα. Τα χωριά και οι κάτοικοί τους έχουν συνηθίσει να έρχονται “δεύτερα” στα μάτια κάποιων. Κι όμως όλοι θέλουν να περάσουν τις ημέρες εγκλεισμού τους σ’ αυτά. Πώς είναι όμως η πραγματική ζωή στο χωριό τον καιρό του κορωνοϊού;

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τα χωριά ως προς την πλειοψηφία τους αποτελούνται από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Από τη μια είναι σαφώς πιο εύκολη η ζωή “στο σπίτι” αλλά από την άλλη (αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς) ο φόβος είναι πιο έντονος και ο κίνδυνος μεγάλος γιατί σε κάθε οικογένεια υπάρχουν άτομα μεγάλης ηλικίας, συνήθως με προβλήματα υγείας. 

Οι ηλικιωμένοι κι όχι μόνο άνθρωποι (ή για την ακρίβεια κάποιοι από αυτούς) δυστυχώς συχνά δαιμονοποιούν κάθε είδους αρρώστια και προσπαθούν να την κρύψουν. Οι προκαταλήψεις είναι πιο ισχυρές εδώ. Μόνο που σκέφτομαι πως μπορεί κάποιος να έχει τα συμπτώματα και να το κρύβει αγανακτώ, φοβάμαι αλλά και στεναχωριέμαι.

 Αγανακτώ γιατί η αμάθεια κι ακόμα χειρότερα η ημιμάθεια κρύβει “ανθρώπους” στη ντουλάπα χρόνια ολόκληρα στα χωριά. Μπορεί ο διπλανός σου να υποφέρει κι ενώ μπορεί να βοηθηθεί να μην το γνωρίζει και η ντροπή του ενός (προερχόμενη από τις αντιλήψεις των πολλών) να μας μετατρέψουν σε υγειονομική βόμβα.

Φοβάμαι γιατί, αν το κακό μας βρει εδώ στα βουνά που “κρυβόμαστε”, δε θα μας λυπηθεί. Γι’ αυτό κι έχω “απαγορεύσει” στις γιαγιάδες μου και τον παππού μου να πεθάνουν. Έτσι ωμά, χωρίς γλυκόλογα, τους εξήγησα πως δεν μπορώ καν να το σκεφτώ,  όχι να το ζήσω. Πείτε με δειλή, φυγόπονη, δεν με απασχολεί. Μόνο να μείνουμε μαζί. 

Στεναχωριέμαι γιατί σε πολλά σπίτια υπάρχει μια γιαγιάκα, μόνη της που βλέπει όλη μέρα τηλεόραση κι ακούει πως “μόνο οι ηλικιωμένοι κινδυνεύουν με θάνατο, μην ανησυχείτε” (δεύτερη φορά που αναφέρω το θάνατο, γιατί άραγε;)

Κι αν σκέφτεστε τη μοναξιά των δικών σας ανθρώπων πίσω στα χωριά (και σας καταλαβαίνω απόλυτα), προσπαθήστε να τους στηρίξετε από μακριά για να μπορείτε το καλοκαίρι να χορτάσετε στιγμές, αγκαλιές (εύχομαι) και φαγητά πιο νόστιμα από ποτέ!

Θα μου πείτε “καλά τα λες εσύ γιατί δεν μένεις σε διαμέρισμα και οι δικοί σου είναι δίπλα”. Δεν είναι ψέματα.

Θα σας περιγράψω λίγο την καθημερινότητά μου όχι για να ζηλεψετε αλλά για να καταλάβετε. Το πρωί θα πιω τον καφέ μου στον κήπο, το μεσημέρι αν έχει καλή μέρα μπορεί να φάμε έξω, το απόγευμα θα κάνω μια βόλτα (το γνωστό σε όλους μας 6) για να πω ένα γεια στις γιαγιάδες μου που μπορεί να ποτίζουν εκείνη την ώρα τα λουλούδια τους (κυρίως περιμένοντας κάποιον να περάσει για να πουν καμιά κουβέντα).

Σίγουρα θα συναντήσω στο δρόμο κάποιο γνωστό (όλοι γνωστοί είμαστε – και να θες δεν γλιτώνεις) ενώ την τελευταία φορά πήρα και παγωτό από το περίπτερο υπό το άγρυπνο βλέμμα της πιάτσας (πιάτσα: το κέντρο του χωριού, τα άτομα που βρίσκονται συνήθως εκεί λόγω επαγγέλματος ή ρεμβάσματος).

Κάποιοι πιο “αγανακτισμένοι” από εμένα θα συναντήσουν 2-3 ακόμα και θα μαζευτούν (με κάποια απόσταση) σε κάποιο ξωκλήσι ή θα κάνουν παρέα σε κάποιο σπίτι. Σωστό, λάθος μην με ρωτάτε.

Εγώ πάντως το χαρτάκι μου το γράφω και για να πάω στη γιαγιά μου που είναι 100 μέτρα μακριά και ας είμαι υπερβολική. Κυρίως γιατί έτσι και το πάρουν χαμπάρι οι μεγαλύτεροι ότι αυτά που λένε στην τηλεόραση δεν είναι τόσο σφιχτά εδώ, την βάψαμε. 

Για να είμαστε ειλικρινείς, όλοι σέβονται τα μέτρα, μικροί – μεγάλοι. Απλά εξ ορισμού και από πάντα το χωριό σού δίνει άλλη ελευθερία. Το ίδιο σου το σπίτι είναι η ελευθερία σου. Όσοι επέλεξαν συνειδητά να μείνουν στο χωριό “αντάλλαξαν” τις όποιες ανέσεις της πόλης με αυτήν την ελευθερία. Όχι εν καιρώ κορωνοϊού αλλά σε συνθήκες “κανονικότητας”. Διάλεξαν έναν άλλο δρόμο από τον συνηθισμένο με τα καλά του και τα άσχημα. Δε γίνεται (μετά λύπης μας) να προσαρμόζονται όλα στις εκάστοτε επιθυμίες ή στο τι (μας) βολεύει.

Και όταν με το καλό όλα τελειώσουν να βρούμε τα χωριά μας γεμάτα ανθρώπους υγιείς και χαμογελαστούς που άντεξαν και να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Όλοι μαζί. Να μη λείπει κανείς.

Οι περισσότεροι Έλληνες έχουμε ρίζες σε κάποιο χωριό, το οποίο επισκεπτόμαστε Πάσχα και καλοκαίρι για να δούμε συγγενικά πρόσωπα και να χαλαρώσουμε από τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης. Η διαφορά είναι ότι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, μεγάλωσα σε ένα από αυτά, πέρασα την παιδική μου ηλικία εκεί και όχι απλά τα καλοκαίρια. Σε ένα χωριό δίπλα στη φύση με ανθρώπους σπουδαίους, όχι στο όνομα αλλά στην καρδιά, και άλλους πολλούς.

Ακόμα κι αν ξέρεις το χωριό μου, μη βιαστείς να ταυτίσεις όσα διαβάσεις με αυτό κι αν το κάνεις, να το σκεφτείς διπλά.

Συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικά δεδομένα έχουμε όλοι μας όταν παιδιά της ηλικίας μου προερχόμενα από χώρες του εξωτερικού όπως η Κροατία και η Πορτογαλία (και όχι Γερμανία ή Γαλλία) γελούσαν και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι όταν έλεγα ότι είμαι από χωριό εννοούσα ένα μέρος με το πολύ 800 μόνιμους κατοίκους αντί για 10.000 (όσο όλος ο Δήμος για εμάς!), όπως ήταν τα δικά τους “χωριά”.

Έχω ακούσει πολλά κατά καιρούς, όπως πώς ζούμε χωρίς καφετέριες ή πού είναι τα μαγαζιά με τα ρούχα (spoiler alert: Δεν έχουμε!). Είναι επίσης αστείο πώς κάποιοι σε κοιτάζουν όταν τους λες ότι πήγες σε Λύκειο με 120 άτομα στο σύνολο (για εμάς είναι πολλά!), ενώ εγώ απορούσα πώς περνάνε όλη την μέρα τους μέσα σε τοίχους.

Η αλήθεια είναι όπως πάντα, κάπου στη μέση. Δεν προσπαθώ να σου δώσω την σωστή απάντηση αλλά μια διαπίστωση ότι υπάρχει και αυτή η ζωή. Που όλα είναι αλλιώς και ταυτόχρονα τίποτα δεν αλλάζει.

Μέσα από αυτήν την στήλη αποφάσισα να σας “αποκαλύψω” πώς είναι στ’ αλήθεια τα χωριά τότε που το καλοκαίρι ή το Πάσχα τελειώνει και όλοι γυρνάνε πίσω. Προσοχή! Εάν είσαι και εσύ από χωριό μη νομίζεις ότι δεν σε αφορά! Ίσως διαφωνείς μαζί μου ή ίσως πάλι εκτιμήσουμε παρέα όλα όσα θεωρούμε δεδομένα.

Μην ξεχνάτε τα χωριά είναι μικρογραφίες της κοινωνίας μας, οπότε όλα είναι πιο έντονα- και τα καλά και τα …στραβά.

Μείνετε συντονισμένοι γιατί σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον….